شعر

      تا جهان بود از سر آدم فراز          

کس نبود از راه دانش بی نیاز/

مردمان بخرد اندر هر زمان

راه دانش را بهرگونه زبان/

گرد کردند و گرامی داشتند

تا بسنگ اندر همی بنگاشتند/

دانش اندر دل چراغ روشن است

وز همه بد بر تنِ تو جوشن است

                                                                      *

چمنِ عقل را خزانی اگر

گلشن عشق را بهار توئی/

عشق را گر پیمبری، لیکن

حسن را آفریدگار توئی

                                                                      *

ای آنکه غمگنی و سزاواری

وندر نهان سرشک همی باری/

از بهرِ آن کجا ببرم نامش

ترسم زبخت انده و دشواری/

رفت آنکه رفت و آمد آنک آمد

بود آنچه بود خیره چه غم داری؟/

هموار کرد خواهی گیتی را؟

گیتی است، کی پذیرد همواری؟/

مُستی مکن که نشنود او مُستی

زاری مکن که نشنود او زاری/

شو تا قیامت آید، زاری کن

کی رفته را بزاری باز آری/

آزار بیش بینی زین گردون

گر تو بهر بهانه بیازاری

                                                                               *

لغز(چیستان) قلم

لنگِ دونده ست گوش نیّ و سخن یاب

گنگِ فصیحست چشم نیّ و جهان بین/

تیزیِ شمشیر دارد و روش مار

کالبدِ عاشقان و گونۀ غمگین

                                                                               *

یخچه می بارید از ابرِ سیاه

چون ستاره بر زمین از آسمان/

چون بگردد پایِ او از پایِ دار

آشکوخیده بماند، همچنان

                                                                                *

تا کی گوئی که اهلِ گیتی              در هستی و نیستی لئیمند

چون تو طمع از جهان بریدی          دانی که همه جهان کریمند                                    

                                                            "رودکی"(به کوشش دکتر خلیل خطیب رهبر)